Welcome to Gaia! :: View User's Journal | Gaia Journals

Als ik op deze straten loop
Duisternis omringd me
Geen verduistering van de zon
Geen schaduw in de buurt
Mijn pad is verduisterd
En ik ben helemaal op mezelf
Niemand om mijn hand vast te houden
Ook niet om me te vangen als ik val
Maar dan realiseer ik
Ik ben niet alleen
Ik hoor hun gelach
Ik voel hun handen mij dichter naar de rand duwen
De rand van mijn gevoelens
De rand van mijn hoop
En het enige wat ik kan doen is vallen
Vallen tot in het diepe van mijn pijn
De pijn van mijn eenzaamheid
Ik blijf fluisteren
Tot het veranderd in een schreeuw
"Hoe eenzamer ik word, de meer ik spijt heb,"was het het allemaal waard?"
Mezelf herhalend in stille schreeuwen
Tot zwijgen gebracht door de hand van deze man
Als hij glimlacht dan stopt het gelach
In plaats daarvan schreeuwen van razernij zijn overal
Mijn hand rust in de zijne
Als hij mij leidt
Leidt van het pad van duisternis
Maar nog steeds is er nergens licht
En ik huil een traan"
Eén traan
Als ik het lichaam van mijn misleider omhels
Zie ik zijn gezicht
En ik realiseer me dat dit geen man is
De misleider ben ik...